مقایسۀ تواتر بازخورد خودکنترل با آزمونگر کنترل متواتر بر اکتساب و یادگیری تکلیف پرتابی در کودکان

این مطالعه با هدف مقایسۀ تأثیر بازخورد 100 درصد و خودکنترل بر یادگیری مهارت حرکتی در کودکان انجام گرفت. ازاین رو 60 کودک (86/.±1/11سال(به طور تصادفی انتخاب و براساس نتایج پیش آزمون به سه گروه مساوی بازخورد 100 درصد، خودکنترل و جفت شده تقسیم شدند، آزمودنی ها در مرحلۀ اکتساب 120 کوشش (6 بلوک 10 کوششی) را انجام دادند. در پایان روز دوم ، آزمون اکتساب (یک بلوک 10 کوششی( و 48 ساعت بعد آزمون یادداری به همان ترتیب به عمل آمد. تحلیل واریانس عاملی با تکرار سنجش بر روی فاکتور درون گروهی (بلوک کوشش ها)، برای مرحلۀ اکتساب و تحلیل واریانس یکراهه با آزمون تعقیبیlsd  برای تحلیل نتایج مرحلۀ یادداری، به کار گرفته شد. نتایج مرحلۀ اکتساب حاکی از معنادار بودن اثر اصلی بلوک (05/0>p) و یافته ها در مرحلۀ یادداری، بیانگر بهتر بودن نتایج گروه های بازخورد 100 درصد و بازخورد خودکنترل نسبت به گروه بازخورد جفت شده بود (05/0>p). همچنین در دو زیرگروه خودکنترل، گروهی که بازخورد بالای 50 درصد دریافت کرده بودند، عملکرد بهتری داشتند. الگوی نتایج حاضر یافته های مطالعات قبلی مبنی بر اثربخشی بازخورد در یادگیری حرکتی را مورد حمایت قرار داد؛ به علاوه نشان داد در کودکان هنگام ارائۀ بازخورد خود کنترل تواتر بازخورد باید بالا باشد.